t shirt
Originally uploaded by yanni.
Μισώ το σιδέρωμα.
Το μισώ τόσο πολύ όσο τίποτ'άλλο στη ζωή μου.
Έχουν μαζευτεί 3 πλυντήρια στην καρέκλα αλλά ακόμα το μισώ.
Καμιά μέρα θα με βρούν πλακωμένο από ένα βουνό ασιδέρωτα απ'όπου θα προεξέχουν μόνο τα χέρια και τα πόδια.
Περνάω από την καρέκλα με τη στοίβα ρούχα και της βγάζω τη γλώσσα.
Μισώ το σιδέρωμα.
Generations in motion
Originally uploaded by yanni.
Ευτυχώς δεν έχω μιζεριάσει τόσο ώστε να μην προσέχω τι γίνεται γύρω μου.
Στο αστικό λεωφορείο. Μια από εκείνες τις γραμμές που γίνονται πάντα πίττα στον κόσμο.
Μπαίνει μια γυναίκα με κοριτσάκι 4-5 ετών και τις παραχωρώ τη θέση μου. Η γυναίκα μ'ευχαριστεί με μάτια κουρασμένα και γεμάτα ευγνωμοσύνη και παίρνει το κοριτσάκι αγκαλιά. Αυτό περιεργαζόταν τα πάντα σε 360 μοίρες:
Την ηλικιωμένη γυναίκα στη θέση πίσω από τη μάνα της, τα πλεχτά κοτσιδάκια της μαύρης γυναίκας που καθόταν μπροστά τους (μάλιστα τα έπιασε λίγο, χωρίς να το καταλάβει), τον κόσμο που στέκονταν δίπλα τους, εμένα που την κοιτούσα και βεβαίως τα πάντα που γινόταν έξω από το παράθυρο.
Κάποια στιγμή σταματάει το λεωφορείο δίπλα από μια εκκλησία, όπου γινόταν απ'ότι φαίνονταν μια κηδεία. Το λεωφορείο δεν προχωρούσε λόγω κίνησης και έτσι το κοριτσάκι είχε την ευχαιρία να "μαγνητοσκοπήσει" το όλο σκηνικό με την περιέργεια ενός μικρού παιδιού.
Φαντάζομαι πως στα μάτια ενός παιδιού οι τελετές θα πρέπει να φαίνοναι...κάπως.
Έλα μου ντε, πως;
Γυρνάει το κοριτσάκι στη μάνα του και τη ρωτάει "τι είναι αυτό το πράγμα που γίνεται εκεί πέρα".
- "Αυτό είναι μια κηδεία" απαντάει εκείνη.
Το κοριτσάκι συνεχίζει να κοιτάει.
- "Τι είναι κηδεία;"
- (Σκέφτικε λίγο) "Εεεε, να, όταν ο άνθρωπος μεγαλώσει και γίνεται γέρος ή γριά, κάποια στιγμή πεθαίνει και του κάνουν μετά μια κηδεία."
Μια χαρά η μαμά...νόμιζε.
Γυρίζει λοιπόν το κοριτσάκι με την ματιά scanner στην αγκαλιά της μάνας του και ρωτάει την ηλικιωμένη γυναίκα πίσω τους:
- "Εσύ πότε θα πεθάνεις;"
Shadow theater in Greece
Originally uploaded by yanni.
Τόνωση θέλω.
Εδώ και τώρα.
Σηκώνω το τηλέφωνο και παίρνω την κυρία Joanne Doe της Τράπεζας Βήτα.
Η τράπεζα Βήτα στο θέμα της τόνωσης δεν με απογοητεύει ποτέ. Μ'έχει σταθερό πελάτη. Δεν την αλλάζω με τίποτα.
Ε : Γεια σας, την κυρία Doe;
D (με γεμάτο στώμα, προσπαθώντας να καταπιεί): Η ίδια.
Ε: Σας παίρνω από την πόλη των θαυμάτων. Με χρεώνετε κάθε μήνα για ένα γυμναστήριο που έχει κλείσει εδώ και μισό χρόνο. Πότε θα μου επιστραφούν τα χρήματα;
D (sic): Α, εσείς είστε πάλι; Δεν έχουν πάρει ακόμα απόφαση.
Ε (αρχίζοντας τη θεραπεία τόνωσης): Αυτό μου λέτε εδώ και δυο μήνες.
D (την φαντάζομαι να κοιτάει τα νύχια της): Αυτό μας έχουν πει και αυτό λέμε στους πελάτες.
Ε: Ποιοί σας το έχουν πει δηλαδή;
D: Οι διευθυντές. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις.
Ε: Μπορώ να μιλήσω με κάποιον που παίρνει λοιπόν αυτές τις αποφάσεις;
D: Θα δω τι μπορώ να κάνω...ένα λεπτό...μείνετε στη γραμμή σας.
Μπλιπ-μπλιπ-μπλιπ (για ένα λεπτό)
D : Ναι μ'ακούτε; Αφήστε ένα τηλέφωνο και θα σας πάρουν αυτοί.
Ε: Όταν λέτε "αυτοί";
D : Ο διευθυντής ή η υποδιευθύντρια.
Σκέφτομαι πως έχω να κάνω με μια χειραφετημένη τράπεζα και δίνω το νούμερο του κινητού για να είμαι σίγουρος ότι αν πάρουν, τουλάχιστον θα χρεωθούν παραπάνω.
Κλείνω το τηλέφωνο νιώθοντας πως έχω κάνει τρύπα στο νερό.
Περιμένω τον διευθυντή τώρα να με πάρει τηλέφωνο.
Ή την υποδιευθύντρια.
Τονώθηκα.
Κάποτε ζούσα στη χώρα του Ποτέ-ποτέ.
Συζητούσα στο τηλέφωνο με μια φίλη μου καλή, καλή μου φίλη και προσπαθούσα να την πείσω να έρθει να με επισκεφτεί.
Οι λόγοι που θα μπορούσαν να την κρατήσουν μακριά ήταν πολλοί.
Ο λόγος που επικράτησε τελικά και δεν ήρθε, δεν ήταν κανένας από αυτούς που θα φανταζόταν κανείς.
Σενάριο: Ένα αεροπορικό ταξίδι στη χώρα του Ποτέ-ποτέ
Φ (αφού ξεφισάει σκεπτικά τον καπνό του τσιγάρου προς τ'ακουστικό): Και δε μου λές...αν υποθέσουμε πως πέφτει το αεροπλάνο...είναι καλύτερα να πέσει στη θάλασσα ή στα βουνά;
Ε (μια και ξέρω τους φόβους της Φ. όσον αφορά τη θάλασσα): Τι λες που θα πέσει στη θάλασσα; Γιατί να πέσει στη θάλασσα; Εκεί και να πέσει δεν πρόκειται να σωθείς...θα πνιγείς!
Φ (ξεφισά πλέον τον καπνό με λιγότερο άγχος): Οπότε καλύτερα να πέσει στα βουνά, ε;
Ε (δίνοντας θάρρος): Εννοείται οτι θα πέσει στα βουνά! Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα πέσει και στις χιονισμένες Άλπεις! Θα χωθεί μέσα στο μαλακό χιόνι και να δεις που θα σωθείς!
Φ (γελώντας): Σιγά μην πέσω και στο Σαντ Μόριτς......
Φ (επιστρέφοντας στο θέμα, πάλι προβληματισμένη και σκεπτική): Άντε και επέζησα μετά την πτώση στις Άλπεις...τι θα κάνω εκεί πάνω αν δε με βρούν εγκαίρως και παγώσω;
Ε (δίνοντας την χαριστική βολή): Καλά, δεν έχεις ακούσει για τον άνθρωπο τον Άλπεων; Τον βρήκαν μέσα σε πάγο μετά από χιλιάδες χρόνια, έγινε πασίγνωστος και μπορείς να τον δείς τώρα στα μουσεία.
Οπότε φαντάσου να σε βρούν κι εσένα μέσα σε κανένα παγετώνα μετά από τόσα χρόνια...Θα σταθείς και τυχερή γιατί θα σε εκθέσουν γυμνή σε κάποιο μουσείο του μέλλοντος ως παράδειγμα ανθρώπου του 21ου αιώνα.
Φ (κάνοντας την μεγαλύτερη παύση από τη στιγμή που ξεκινήσαμε αυτή τη συζήτηση): Πριν έρθω να σε δω θα πρέπει να κάνω δίαιτα.
