Generations in motion
Originally uploaded by yanni.
Ευτυχώς δεν έχω μιζεριάσει τόσο ώστε να μην προσέχω τι γίνεται γύρω μου.
Στο αστικό λεωφορείο. Μια από εκείνες τις γραμμές που γίνονται πάντα πίττα στον κόσμο.
Μπαίνει μια γυναίκα με κοριτσάκι 4-5 ετών και τις παραχωρώ τη θέση μου. Η γυναίκα μ'ευχαριστεί με μάτια κουρασμένα και γεμάτα ευγνωμοσύνη και παίρνει το κοριτσάκι αγκαλιά. Αυτό περιεργαζόταν τα πάντα σε 360 μοίρες:
Την ηλικιωμένη γυναίκα στη θέση πίσω από τη μάνα της, τα πλεχτά κοτσιδάκια της μαύρης γυναίκας που καθόταν μπροστά τους (μάλιστα τα έπιασε λίγο, χωρίς να το καταλάβει), τον κόσμο που στέκονταν δίπλα τους, εμένα που την κοιτούσα και βεβαίως τα πάντα που γινόταν έξω από το παράθυρο.
Κάποια στιγμή σταματάει το λεωφορείο δίπλα από μια εκκλησία, όπου γινόταν απ'ότι φαίνονταν μια κηδεία. Το λεωφορείο δεν προχωρούσε λόγω κίνησης και έτσι το κοριτσάκι είχε την ευχαιρία να "μαγνητοσκοπήσει" το όλο σκηνικό με την περιέργεια ενός μικρού παιδιού.
Φαντάζομαι πως στα μάτια ενός παιδιού οι τελετές θα πρέπει να φαίνοναι...κάπως.
Έλα μου ντε, πως;
Γυρνάει το κοριτσάκι στη μάνα του και τη ρωτάει "τι είναι αυτό το πράγμα που γίνεται εκεί πέρα".
- "Αυτό είναι μια κηδεία" απαντάει εκείνη.
Το κοριτσάκι συνεχίζει να κοιτάει.
- "Τι είναι κηδεία;"
- (Σκέφτικε λίγο) "Εεεε, να, όταν ο άνθρωπος μεγαλώσει και γίνεται γέρος ή γριά, κάποια στιγμή πεθαίνει και του κάνουν μετά μια κηδεία."
Μια χαρά η μαμά...νόμιζε.
Γυρίζει λοιπόν το κοριτσάκι με την ματιά scanner στην αγκαλιά της μάνας του και ρωτάει την ηλικιωμένη γυναίκα πίσω τους:
- "Εσύ πότε θα πεθάνεις;"
4 comments:
Το αθώο, αυθόρμητο αυτό παιδί, ελπίζω να μη το αποπήρε η γιαγιά δίπλα στο λεωφορείο..
Αλήθεια, μετά τι έγινε?
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια των παιδιών πραγματικά με τρομάζει ώρες-ώρες, αλλά πιο πολύ κοιτάζω με δέος τη δική μου αδυναμία να δώσω τις 'σωστές' απαντήσεις.
(Βρε τι μαθήματα ζωής και αυτογνωσίας χάνω όντας μακριά από τα ελληνικά ΜΜΜ!)
Αλλά, όντως, πες μας - και μετά, και μετά, τί έγινε??
Fantazomai pws i giagia tha xaidepse to koritsaki legontas "To xryso moy einai toso xaritwmeno" kai tha skeftotan "mpa pou kleidwtheis sti ntoulapa otan tha paizeis kryfto kai na se vroun meta apo 30 xronia, mpasmeno"!
Η συνέχεια;
Χώρια του οτι όλο το λεωφορείο είχε ξεκαρδιστεί στο γέλιο, ήρθαν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα.
Η γιαγιά, μπορεί να ήταν γιαγιά, αλλά πάνω απ'όλα ήταν και κυρία.
Έτρεφε την κρυφή ελπίδα οτι δεν της φαίνονται τα χρόνια και θύμωσε με το γεγονός οτι η ζωή κάποτε τελειώνει.
Μουρμούρισε κάτι για την κακή σημερινή ανατροφή...και κατέβηκε στην επόμενη στάση.
Όσο για την αφοπλιστική ειλικρίνεια των παιδιών: είναι σαν χαστούκι, πολύ ξαφνικό και δεν ξέρεις από που σου ήρθε.
Post a Comment