Οδύσσεια 2005

Κάποτε ζούσα στη χώρα του Ποτέ-ποτέ.
Συζητούσα στο τηλέφωνο με μια φίλη μου καλή, καλή μου φίλη και προσπαθούσα να την πείσω να έρθει να με επισκεφτεί.
Οι λόγοι που θα μπορούσαν να την κρατήσουν μακριά ήταν πολλοί.
Ο λόγος που επικράτησε τελικά και δεν ήρθε, δεν ήταν κανένας από αυτούς που θα φανταζόταν κανείς.

Σενάριο: Ένα αεροπορικό ταξίδι στη χώρα του Ποτέ-ποτέ

Φ (αφού ξεφισάει σκεπτικά τον καπνό του τσιγάρου προς τ'ακουστικό): Και δε μου λές...αν υποθέσουμε πως πέφτει το αεροπλάνο...είναι καλύτερα να πέσει στη θάλασσα ή στα βουνά;
Ε (μια και ξέρω τους φόβους της Φ. όσον αφορά τη θάλασσα): Τι λες που θα πέσει στη θάλασσα; Γιατί να πέσει στη θάλασσα; Εκεί και να πέσει δεν πρόκειται να σωθείς...θα πνιγείς!
Φ (ξεφισά πλέον τον καπνό με λιγότερο άγχος): Οπότε καλύτερα να πέσει στα βουνά, ε;
Ε (δίνοντας θάρρος): Εννοείται οτι θα πέσει στα βουνά! Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα πέσει και στις χιονισμένες Άλπεις! Θα χωθεί μέσα στο μαλακό χιόνι και να δεις που θα σωθείς!
Φ (γελώντας): Σιγά μην πέσω και στο Σαντ Μόριτς......
Φ (επιστρέφοντας στο θέμα, πάλι προβληματισμένη και σκεπτική): Άντε και επέζησα μετά την πτώση στις Άλπεις...τι θα κάνω εκεί πάνω αν δε με βρούν εγκαίρως και παγώσω;
Ε (δίνοντας την χαριστική βολή): Καλά, δεν έχεις ακούσει για τον άνθρωπο τον Άλπεων; Τον βρήκαν μέσα σε πάγο μετά από χιλιάδες χρόνια, έγινε πασίγνωστος και μπορείς να τον δείς τώρα στα μουσεία.
Οπότε φαντάσου να σε βρούν κι εσένα μέσα σε κανένα παγετώνα μετά από τόσα χρόνια...Θα σταθείς και τυχερή γιατί θα σε εκθέσουν γυμνή σε κάποιο μουσείο του μέλλοντος ως παράδειγμα ανθρώπου του 21ου αιώνα.
Φ (κάνοντας την μεγαλύτερη παύση από τη στιγμή που ξεκινήσαμε αυτή τη συζήτηση): Πριν έρθω να σε δω θα πρέπει να κάνω δίαιτα.