Ήταν ένας γαϊδαρος, με μεγάλα...

Dear god...γκιβ μι στρεγκθ,
γιατί υπάρχουν κάτι περίεργες ημέρες.

Ξυπνάς με πολύ καλή διάθεση, βγαίνεις από το σπίτι, έχεις χαιρετήσει τη γειτόνισσα που μόλις πέθανε το σκυλάκι της (και κατά βάθος το χαίρεσαι επειδή ήταν σκατόσκυλο), τη σουπερμαρκετζού που της κάνεις τράκες και σου περιγράφει γι'αντάλλαγμα την ερωτική της ζωή...και...
...ξαφνικά κάτι σημβαίνει...
...και ΟΛΑ πηγαίνουν στραβά.

Ανακαλύπτεις πως έχεις χάσει:

1. ταυτότητα
2. δίπλωμα
3. πιστωτική κάρτα

Τηλέφωνα και ανασκαφές σε σπίτι, οικογένεια, φίλους, σχέση με άκαρπο αποτέλεσμα...άφαντα.
Από την προσπάθεια να σκεφτείς που μπορείς να τα έχεις παραχώσει να νομίζεις πως θα πάθεις εγκεφαλικό.

Έρχεται λοιπόν η ώρα και η στιγμή που παω για το δίπλωμα από το τμήμα συγκοινωνιών στη Θεσσαλονίκη που είναι τέρμα Θεού, αρχή Αλλάχ.
Μέσα να γίνεται τσίρκο με σάλτο μορτάλε...ο καλός καιρός του δημοσίου (δεν χρειάζεται περιγραφή...όλοι θα έχουν περάσει κάποια στιγμή της ζωής τους από τέτοιο θέαμα).

Φτάνω στο αρμόδιο γραφείο, όπου μια σιδηρά κυρία με καστανό μαλλί λάχανο κοπανάει στον πάγκο μια φωτοτυπία που έμοιαζε με τον χάρτη των πειρατών της καραϊβικής και ακολουθεί το εξής σκηνικό:

"Θα χρειαστείτε αυτό, αυτό, αυτό, αυτό, αυτό, αυτό" (χρατς, χρατς, χρατς, έκανε κύκλους με το στιλό γύρω από εκείνα που χρειάζονται)
Συνεχίζει: "Αυτό και αυτό οχι" (χρατς χρουτς, ένα τεράστιο Χ με το στιλό)
Κοιτάζω κι εγώ τα κυκλάκια μπας κι έχω απορίες...και όντως είχα...μια:
"Εμ, συγγνώμη...αυτό δεν το καταλαβαίνω...εδώ λέει "Φάκελλος με αφτιά"?!"
Με κοιτάει κοφτά: "Ναι"
"Πάλι δεν καταλαβαίνω...θέλετε να φέρω ένα φάκελλο αφτιά;"
Επιτέλους κατάλαβε την ερώτησή μου: "Δεν χρειάζεται να φέρετε...έχουμε και στο κυλικείο!"

Να τσιρίξω τώρα ή μετά;