Δε πλάνετ οφ δε σόκς

Πλένω τα ρουχαλάκια μου όμορφα κι ωραία...τα απλώνω...τα μαζεύω..........και προσέχω πως ορισμένες κάλτσες έχουν χάσει στην πορεία το ταίρι τους.
Ξανακοιτάζω στο καλάθι με τα υπόλοιπα άπλυτα, μπας και ξεχάστηκαν εκεί...αλλά τίποτα.
Μην έχοντας χρόνο για περεταίρω έρευνες τις βάζω κι εγώ ξεχωριστά σε μια γωνιά ενός συρταριού, περιμένοντας να εμφανιστούν αργά η γρήγορα τα “έτερον ήμιση”.
Ορισμένες φορές όντως συμβαίνει και ξανασμίγουν.
Ορισμένες φορές πάλι όχι...
και μένουν αυτές μόνες τους μέσα στη γωνιά τους να τις ακούω να κουτσομπολεύουν για το οτι βρήκαν επιτέλους την ησυχία τους, μιας και βγήκαν πρόωρα σε σύνταξη...κι εγώ μένω με την απορία, αφού μετά από καιρό έχω δημιουργήσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο club των χωρισμένων καλτσών.
Kάτι “περίεργο” πρέπει να συμβαίνει μέσα στο πλυντήριο.
Κάτι, που να μην το έχουν ανακαλύψει ακόμη ούτε οι μεγάλοι και τρανοί Έλληνες επιστήμονες που άφησαν την Ελλάδα για να τους υποδεχτούν τα MIT, NASA, CERN, Google(?) κλπ.
Κάτι, που να έχει να κάνει με τις δεξιόστροφες και αριστερόστροφες σβούρες και τα ταρακουνήματα του πλυντηρίου, την κυρά Θοδώρα του ισογείου που έβαλε το σεσουάρ στο τρία κι έπεσε πάλι ο κεντρικός της οικοδομής και το μαγνητικό πεδίο της Γης.
Κάτι!
Πρέπει να δημιουργείται μια μικρή μαύρη τρυπίτσα, τόσο μικρή, που ίσα ίσα να ρουφάει την κάλτσα σε μια άλλη διάσταση, σε διαφορετικό πλανήτη.
Σ'έναν πλανήτη, οπου καταλήγουν όλες οι χαμένες κάλτσες του κόσμου και όπου θα συνεχίσουν το υπόλοιπο της καλτσοζωής τους μέχρι που να τους φύγει και ο τελευταίος πόντος και να μην μπορούν πια να σταθούν όρθιες από τις πολλές τρύπες.

Λέω χαζομάρες;
ο.κ.: πες μου εσύ μια δικιά σου εξήγηση...που διάολο πάνε οι κάλτσες;